- Interieur
House of Dust werd enkele jaren geleden ontworpen door de Italiaanse architect Antonino Cardillo. In zijn projecten brengt hij klassieke en moderne ideeën bijeen tot een unieke vormentaal. Die taal is bovendien zeer poëtisch en vraagt wat verbeelding.
"De ruimtes kunnen op ontelbare manieren geïnterpreteerd worden"
Dit huis is voor de architect een ode aan stof, wat hij in de verf zet door het gebruik van klassieke verhoudingen en de gulden snede. Het klinkt misschien wat onduidelijk, maar bij het zien van de beelden, voelen we wel de unieke sfeer die Antonino Cardillo hiermee beoogde. In de centrale ruimte, de woonkamer, bestaat het plafond uit rustiek pleisterwerk in aardetinten. Het moet een hunkering naar primordiale grotten voorstellen, met ramen die uit de basis zijn gegraven. 
De gebogen deuren verwijzen naar 14de-eeuwse Italiaanse schilderijen en verbergen andere kamers en kasten. Ook de keuken is afgeschermd van de centrale ruimte met een draaiend paneel. De ruimtes kunnen dus op ontelbare manieren geïnterpreteerd worden en spreken tot de verbeelding. 
Dit poëtische karakter wordt extra benadrukt door het gedicht dat architect Antonino Cardillo over dit project schreef:
Architecture is dust.
Dust that becomes form,
Dust transfigured by the mind.
Dust is memory so dust is also death.
Ancestral memory of death,
Dust refers to the beginnings.
That modernity that disowns sediment,
That shaves walls, that sanitises space;
That modernity that disowns dust,
Disowns even death.
Deprived of memory,
And so slave to a credible youth,
Ignoring its end, it repeats itself;
Without end.
In this house classical orders
And golden proportions celebrate dust:
Angels and choirs have abandoned Heaven,
And Heaven has adorned itself with earth.
Dust that becomes form,
Dust transfigured by the mind.
Dust is memory so dust is also death.
Ancestral memory of death,
Dust refers to the beginnings.
That modernity that disowns sediment,
That shaves walls, that sanitises space;
That modernity that disowns dust,
Disowns even death.
Deprived of memory,
And so slave to a credible youth,
Ignoring its end, it repeats itself;
Without end.
In this house classical orders
And golden proportions celebrate dust:
Angels and choirs have abandoned Heaven,
And Heaven has adorned itself with earth.
© All images Courtesy of www.antoninocardillo.com