- Interieur
Iedereens carrière kent bepaalde sleutelmomenten. Voor interieurarchitect Bernardo Chavez Péon symboliseert dit project zijn eerste stappen op een weg die hij volledig op eigen benen bewandelt. In Los Durmientes waan je je alleen op de wereld, het enige gezelschap de natuur zijnde. De uitgestrektheid van de plaats maakt je stil en bleek het perfecte toneel om zijn creativiteit op los te laten.
Reeds in zijn kindertijd was de Mexicaanse Bernardo Chavez Péon erg onder de indruk van design en architectuur. Over de details van speciale huizen of hotels kon hij zich altijd al verwonderen, dus lijkt het wel alsof het lot erover heeft beslist dat hij ooit zelf deze carrièrerichting zou inslaan. Architect worden was dan ook al jarenlang zijn droom. Na enkele jaren ervaring te hebben opgedaan in de sector, markeert Los Durmientes het begin van zijn eigen studio. Het is namelijk het eerste project dat volledig van hem is, en dat is alvast veelbelovend voor de toekomst. De wildernis is zijn vriend, zo blijkt uit de liefde waarmee hij de natuur zonder omwegen mee op de voorgrond zet. Niet alleen slaagde hij erin om een ontwerp uit te werken dat tot de verbeelding spreekt, maar ook is het meteen een duidelijke reflectie van waar hij voor wil staan. 
Volgens de interieurarchitect moet een woning je een gevoel van bescherming bieden en tegelijkertijd de bewoner een zo sterk mogelijke connectie met de buitenomgeving doen ontwikkelen. Die tweeledigheid heeft hij zelf al meer dan onder de knie. Als vertrekpunt argumenteert hij dat een ontwerp de cliënt altijd in comfort moet omwikkelen. Oprecht geluk, goede herinneringen en een ontspannen sfeer zijn vereisten voor ieder ontwerp van zijn hand. Dat was exact wat hij hier, in Valle de Bravo, bereikte. Meer specifiek is het concept bedoeld om tijdens de weekends grote familie- of vriendengroepen samen te brengen. Daarnaast wilden de eigenaars dat ze het enkel met het gezin evengoed gezellig kunnen maken. Geen makkelijke opdracht dus, maar de combinatie van zijn eerdere ervaring en de wilskracht voor zijn vak bracht alles tot een goed einde. 
Een combinatie van zijn eerdere ervaring en de wilskracht voor zijn vak bracht alles tot een goed einde
Afgezien van de uitzonderlijke locatie en de noodzaak om die mee in de woonervaring te verwerken, liet hij zich ook inspireren door de stijl van oude schuren en hun houten structuren. Een andere invloed vind hij in traditioneel Japans houtwerk. Dat uitte zich rechtstreeks in de materialen. Houten balken komen prominent naar voren, bijvoorbeeld, net als steen. Consistent voor het palet is de ruwheid waar hij naar op zoek was. Hoewel de gebruikte elementen er eenvoudig en ongecompliceerd uitzien, vroeg het heel wat inzet om dit te bereiken. Péon vertelt dat hij materialen selecteerde die zo natuurlijk en puur mogelijk waren en ouder worden met de tijd. In de badkamer bestaan de details onder andere uit marmer, en voor de vloeren deden ze ook beroep op Mexicaanse vulkaansteen. Als pluspunt is alles zo lokaal mogelijk; er moesten zo weinig mogelijk tot geen buitenlandse componenten aan te pas komen. De kleuren volgen op hun beurt de waaier die de locatie op zichzelf samenstelde. Verschillende bruinschakeringen komen samen met het grijze van steen, vergezeld door andere neutrale tinten. Let bijvoorbeeld op de organisch gevormde draaitrap in wit en de subtiele decoratie die met het grotere plaatje versmelt.
Als buitenverblijf voor een gezin van vijf bevat de woning zoveel meer dan de basisbenodigdheden. Om te beginnen zijn er evenveel slaapkamers, plus een extra slaapruimte voor gasten. Het pand telt twee keukens: de ene binnen en de andere op een terras. Beide zijn verbonden via een moestuin. Een beetje gelijkaardig zijn er twee eetzones die van elkaar gescheiden zijn. Wanneer enkel de familie zelf aanwezig is, kunnen ze daardoor aan een kleinere, gezellige tafel plaatsnemen. Als er gasten zijn, kunnen er hoge ramen, die van de vloer tot het plafond reiken, worden geopend om een doorlopende ruimte te doen ontstaan. Binnenin zijn er tal van zaken om je over te verwonderen, maar het echte paradepaardje van het project bevindt zich buiten. Daar voegde de interieurarchitect een groot zwembad toe, aan de voet van de in mist gehulde bergen rondom. 
Dankzij de samenhorigheid van alle interieurelementen, straalt het geheel een minimale esthetiek uit. Die staat echter zeker niet synoniem voor kaalheid of kilte. Het tegendeel is waar, aangezien elke blik op het ontwerp aanzet om er zelf eens binnen te stappen. Door de grens tussen interieur en exterieur aanzienlijk te reduceren, bewijst hij hoe bepalend de locatie van een woning is.
Wil je meer lezen over dit indrukwekkende project? Dat kan je lezen in de decembereditie 2023 van Imagicasa Magazine.
Photography by Fabián Martinez
Text by Cara Jacobs