- Kunst & design
Vroeg of laat krijgt onze ware aard de bovenhand, en wat is dat maar goed ook. Kunstenares Stephanie Cime was elf jaar actief als advocate voordat ze besliste van haar passie voor schilderen haar carrière te maken. Veel reflecteren, dromen en uiteindelijk durven springen gaf haar een vrijheid die ze nooit meer zal inleveren. We spraken over de missie die ze met haar werken tracht te vervullen, de grote vragen die haar bezighouden en de creatieve drang die haar leven definieert.
Haar uitingen hypnotiseren, haar stijl beklijft. Stephanie Cime maakt schilderijen die je onmiddellijk kan herkennen als een van haar hand. Met een blik op de permanente onafgewerkte staat van de wereld en onszelf creëert ze er vandaag de dag op los. Wie haar wereld betreedt, komt terecht bij abstracte werken die laag na laag tot stand kwamen. Imperfecte, textuur gedreven en meeslepende vormen definiëren elk doek. Kalmte en oproer huizen tegelijkertijd in elke penseelstreek, en de resultaten spreken boekdelen. Iedere keer wordt een nieuw werk geboren dat niet alleen de aantrekkingskracht van imperfecties herbevestigt, maar ook getuige is van haar filosofie. Die grijpt namelijk continue terug naar de vergankelijkheid die ons bestaan op verschillende vlakken domineert. Asymmetrie en tijdelijkheid worden liefdevol geëerd op een speelveld waar plaats is voor de kleinste nuances. Het leven is complex en vol uitdagingen, maar met haar schilderijen doet deze kunstenares een poging om belangrijke kwesties beter te begrijpen. Tegelijkertijd gebeurt alles vanuit een inherent gemak, een tweede natuur waaruit ze haar pad steeds verder ontplooit. 
Haar uitingen hypnotiseren, haar stijl beklijft
Steeds meer ogen vinden de weg naar Cime’s kunst en een weg van mogelijkheden strekt zich lokkend voor haar uit. Dat was echter ooit anders. Hoewel ze altijd al over een kunstenaarshart beschikte, drapeerde ze er jarenlang een mantel van schaamte over. Voor schilderen was er namelijk een lange tijd geen ereplaats gereserveerd in haar leven. “De kunstenares zat altijd in mij, maar ik heb ze lang naar de achtergrond verbannen. Ik ben opgegroeid als kind van twee artsen in een tijd waar ouders nog de toekomst van hun kinderen bepaalden. Allemaal uit bestwil uiteraard, no offence. Maar er was weinig ruimte om te ontdekken wie we waren of wat we wilden,” verduidelijkt ze. In plaats van haar roeping te volgen, begon Cime op aandringen van haar ouders aan een universitaire studie. In Leuven behaalde ze haar diploma rechten, waarna ze elf jaar advocate was. Wat volgde, was een periode waarin ze zich geen serieuze vragen stelde over het gebrek aan echt geluk in haar job. Een groot en impactvol moment van reflectie brak echter aan in 2018, toen haar jongere broer onverwachts overleed en haar leven kantelde. Het verse verdriet bewoog haar ertoe grondig na te denken over het leven en wat ze eruit wil halen. Het laatste duwtje in de rug zou in een onverwachte vorm komen, want het was tijdens de Corona-crisis dat ze zichzelf eindelijk toestond zich volledig over te geven aan de storm binnenin en verwoed begon te schilderen. 
Je hoeft maar twee doeken van de schilderes gezien te hebben om een glashelder beeld van haar stijl te hebben. Desalniettemin gaat de rode draad verder dan wat je in eerste instantie ziet. Het draait namelijk om de filosofie erachter. “Ik wil met mijn werk de ongrijpbare schoonheid van de vergankelijkheid en imperfectie vieren. Vrede sluiten met onze vergankelijke en onvolmaakte natuur,” aldus de kunstenares zelf. Door net aandacht te besteden aan het imperfecte en het tijdelijke, betreedt ze een speciale dimensie vol nuances. Ze werkt dan ook vanuit een intentie om niet naar een ideaalbeeld toe te werken. De vormen in haar werk zijn daarom constant in harmonieuze beweging, net als de lijnen in de natuur. Kleine onvolmaaktheden herinneren haar er onafgebroken aan dat schoonheid werkelijk overal te vinden is. “Het leven is fragiel en vergankelijk, maar tegelijk zo mooi. Alles is tijdelijk, niets is voor altijd. In de eerste plaats ook wijzelf als mens,” legt ze uit. Qua materialen probeert ze haar respect voor de natuur duidelijk verder te trekken. Zand, stenen, organisch katoen en linnen zijn slechts enkele van de materies waarmee ze tewerk gaat. Kleuren houdt ze de laatste tijd vooral neutraal, hoewel ze in het verleden zeker niet terugdeinsde voor felle tinten. Tegenwoordig komt haar liefde voor minimalisme echter sterker naar voren in haar palet, en daar kunnen wij ons zeker in vinden.
Het verhaal van Stephanie Cime is nog maar pas echt begonnen. Haar omvangrijke doeken spreken tot onze inherente fascinatie voor het abstracte. Laag na laag laat ze het werk tot zich komen, terwijl ze steeds het plezier en de liefde voor haar vak door haar aderen voelt stromen. We hebben er het volste vertrouwen in dat er nog een lang vervolg komt op wat ze reeds met haar werken heeft opgebouwd en denken hetzelfde als ieder die haar schilderijen aanschouwt: kunstenaar was ze altijd al.
Photography by Anthony Jacobs
Text by Cara Jacobs